De vrije encyclopedie van internet is een informatiebron waarvan ik al vele malen leuke en of interessante wetenswaardigheden heb opgestoken. Zo ook over een verschijnsel waar niets of niemand aan ontkomt.

ZWAARTEKRACHT

Zwaartekracht is een natuurkracht. Als bijvoorbeeld een appel van de boom losraakt valt hij altijd recht naar beneden. Nooit omhoog of schuin omlaag. Dat heeft een eenvoudige oorzaak, de zwaartekracht. Dit verschijnsel is voor het eerst in de 17e eeuw beschreven door de natuurkundige Isaac Newton. Alles wat massa heeft, een mens, een planeet of een cache, heeft zwaartekracht. Anders gezegd, alle voorwerpen, groot en klein, trekken elkaar aan.
De zwaartekracht werkt ook op grote afstand. De aarde wordt bijvoorbeeld aangetrokken door de zon, omdat de zon groter is dan de aarde. Het gevolg is dat de aarde om de zon heen draait. De maan is kleiner dan de aarde, de aarde heeft dus een sterkere aantrekkingskracht en hierdoor draait de maan om de aarde. De aantrekkingskracht die bij de aarde, de maan en de zon worden ingezet, wordt zwaartekracht genoemd. Zwaartekracht is dus de aantrekkende kracht van twee voorwerpen met massa’s die energie op elkaar uitoefenen. Onze aarde is één grote magneet, de zwaartekracht zorgt ervoor dat alles naar de aarde valt. De aarde is heel groot en heeft dus een grote aantrekkingskracht dus ook veel zwaartekracht.
De zwaartekracht die verantwoordelijk is voor het vallen van een tennisbal softbal voetbal honkbal biljartbal op de grootste maan van Jupiter en een korfbal bowlingbal honkbal strandbal zaalvoetbal handbal op onze eigen vertrouwde maan, zorgt er ook voor dat bijvoorbeeld de door ons veelvuldig gebruikte GPS satellieten in een baan om de aarde blijven draaien.

De zwaartekracht die op verschillende plaatsen op verschillende voorwerpen van invloed is kun je berekenen met de volgende formule:

zwaartekracht = massa * valversnelling

F = m . g

In de zeventiende eeuw was Galileo Galileï de eerste die de zwaartekracht onderzocht door middel van waarnemingen aan banen van hemellichamen en valproeven op aarde. In de tijd van Galileï dacht men namelijk nog dat zwaardere voorwerpen eerder op de grond zouden belanden dan lichtere. Er wordt beweerd dat Galileï, om dit te testen, vanaf de top van de scheve toren van Pisa, zware en lichte ballen gelijktijdig naar beneden liet vallen. Die test had hij natuurlijk net zo goed vanaf de top van de Onze Lieve Vrouwetoren in Amersfoort kunnen doen maar hij woonde nu eenmaal in Pisa. Galileï ontdekte door deze test dat het niets uit maakte of een voorwerp zwaarder of lichter is zolang hij maar dezelfde vorm heeft. Wanneer je een bal loslaat, begint die heel traag te vallen. Geleidelijk neemt de snelheid echter toe; de bal versnelt. Galileï toonde aan dat (wanneer je geen rekening houdt met luchtweerstand) zware en lichte voorwerpen in dezelfde mate versnellen; hun snelheid neemt elke seconde met een gelijke hoeveelheid toe. Die constante versnelling waarmee een voorwerp naar de oppervlakte valt in een vrije val noemen we de valversnelling.
Het experiment van Galileï is in 1971 door de bemanning van de Apollo 15 opnieuw uitgevoerd. David Scott heeft aan de hand van een veer en een hamer getest of voorwerpen zonder luchtweerstand tegelijk landen. David voerde dit experiment uit op de maan en dat kun je, als je dat wilt, hier terugzien.